Το σαξόφωνο είναι πνευστό μουσικό όργανο και παρά τη μεταλλική δομή του, ανήκει στην οικογένεια των ξύλινων πνευστών γιατί ο ήχος του παράγεται από καλάμι. Έχει στόμιο με γλωττίδα, κωνικό σωλήνα και μηχανισμό κλειδιών.
Το πρώτο Σαξόφωνο κατασκευάστηκε το 1840 από τον ίδιο, και το εγκαινίασε στο κοινό, σε μία συναυλία στο Παρίσι. Υπάρχουν επτά είδη σαξοφώνου: σοπρανίνο, σοπράνο, άλτο, τενόρο, βαρύτονο, μπάσο και κόντρα μπάσο.
To Σαξόφωνο είναι το “νεότερο” όργανο μεταξύ εκείνων που αποτελούν σήμερα τις ορχήστρες και ένα από τα λίγα όργανα που πραγματικά αποτελούν εφεύρεση, δηλαδή δεν προέρχεται από κάποιο άλλο όργανο. Είναι ένα όργανο κατάλληλο για ορχήστρες και μπάντες, καθώς είναι άρρηκτα δεμένο με την μουσική Τζαζ.
Τρεις πολύ σημαντικοί μουσικοί Ο Γάλλος συνθέτης Hector Berlioz εκφράστηκε με εγκωμιαστικά σχόλια για το Σαξόφωνο ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Αλλά και οι Αμερικάνοι Parker και Getz έφεραν την επανάσταση στην τζαζ με τα δικά τους πολύ ξεχωριστά στυλ.
Το σαξόφωνο δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1840 από τον Βέλγο Antoine Joseph Sax , ο οποίος ήταν κλαρινετίστας. Είναι άγνωστη η προέλευση της έμπνευσης του Αδόλφου για τη δημιουργία του σαξόφωνου, όμως υπάρχει μια σαφής βεβαιότητα ότι κάποια σημεία του ανταποκρίνονται σε αντίστοιχα σημεία του κλαρίνου και του όμποε.
Το επιστόμιο είναι σαν αυτό του κλαρίνου και τα κλειδιά όπως αυτά του όμποε. Ο Σαξ εργάστηκε για πολλά χρόνια στο εργαστήριο του πατέρα του και έφτιαξε 2 κλαρινέτα. Ο Σαξ διεύρυνε σχεδόν όλες τις οικογένειες των πνευστών, ξύλου ή μετάλλου, και με άλλα όργανα που εφηύρε όπως το saxhorn, το saxotuba, ή το saxotromba. Αλλά το Σαξόφωνο παρέμεινε η πιο κορυφαία του εφεύρεση. Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκαινίασε το όργανο στο κοινό σε μία συναυλία στο Παρίσι,πόλη στην οποία είχε μεταφερθεί ο κατασκευαστής του από το 1842.
Η πρώτη του έκδοση ήταν πολύ διαφορετική από το σημερινό βαρύτονο σαξόφωνο. Παρόλα αυτά ο Sax συνέχισε να εργάζεται, εισάγοντας μία νέα σειρά παραλλαγών που έδωσαν ως αποτέλεσμα μία ευρεία οικογένεια σαξοφώνων. Το 1846 κατοχύρωσε το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και χώρισε τα σαξόφωνα σε δύο ομάδες: η μία που προοριζόταν για συμφωνικές ορχήστρες και η άλλη για τις μουσικές και στρατιωτικές μπάντες που παρέλαυναν σχεδόν καθημερινά στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Ορισμένοι συνάδελφοι του Σαξ περιέπεζαν το σαξόφωνο αποκαλώντας το “τερατώδες” η “υβρίδιο” εξαιτίας των χαρακτηριστικών του αλλά και ακουστικών του δυνατοτήτων, που βρίσκονταν ανάμεσα στα ξύλινα και τα μεταλλικά όργανα. Ο χρόνος έδειξε ότι αυτά ακριβώς τα “υβριδικά” χαρακτηριστικά του που το έκαναν ένα πρωτότυπο όργανο. Αυτή η ιδιομορφία του αναγνωρίστηκε μόνο από το 1857, μετά από πολλές αντιπαραθέσεις με ορισμένους από τους επικριτές του, που αρνούνταν την ισχύ της ευρεσιτεχνίας του Sax.
Η αφοσίωση του δημιουργού του, ωστόσο, δεν γνώριζε όρια και έτσι συνέχισε. Το μικρό εργαστήριο του μετατράπηκε σε εργοστάσιο που το 1848 απασχολούσε διακόσιους εργάτες. Παρά την κριτική, ο Adolphe Sax, είχε τη σημαντική στήριξη ενός μεγάλου μέρους της μουσικής ελίτ της εποχής. Συνθέτες όπως ο Ροσσίνι και ο Μπερλιόζ έδειξαν εμπιστοσύνη στο όργανο αυτό. Ο ίδιος ο Rossini αφού άκουσε το σαξόφωνο, είπε τα εξής: “Το σαξόφωνο έχει τον πιο ωραίο ήχο που έχω ακούσει ποτέ.” Ο Berlioz από την πλευρά του, δήλωσε ότι το βασικό πλεονέκτημα του οργάνου ήταν η “ποικιλία και η ομορφιά του χρώματός του, κάποτε βαριά και ήρεμη και άλλες φορές ονειρική ή μελαγχολική ή αχνή σαν αδύναμη ηχώ. Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κανένα όργανο που να έχει μία τόσο ιδιόμορφη ακουστική στα όρια της σιωπής.”
Εκτός από το γεγονός ότι κατείχε εξέχουσα θέση σε ορισμένες μεμονωμένες κλασσικές συνθέσεις, το σαξόφωνο ενσωματώθηκε στις μπάντες των συνταγμάτων του πεζικού. Ήταν ακριβώς στο Στρατιωτικό Γυμνάσιο στο Παρίσι, ένα ινστιτούτο ανώτατης εκπαίδευσης, όπου το 1847 άρχισαν να παραδίδονται μαθήματα σαξόφωνου. Αλλά εκεί που η συνέχεια αυτού του Ινστιτούτου φαινόταν σίγουρη αποφασίστηκε το κλείσιμο το 1858. Ευτυχώς μερικά από τα μαθήματα μεταφέρθηκαν στο Ωδείο της γαλλικής πρωτεύουσας όπου δίδασκε ο ίδιος ο Σαξ μέχρι το 1870.
Αυτό δεν σήμανε όμως το τέλος των περιπετειών του οργάνου. Ο θάνατος ορισμένων προσωπικοτήτων που είχαν προσφέρει στήριξη από την αρχή στον Sax, όπως ο Gioachino Rossini (1868) και ο Hector Berlioz (1869) συνέβαλε στον περιορισμό του σαξοφώνου σε κάποιες μπάντες που έπαιζαν κυρίως μουσικές συνθέσεις για παρελάσεις ή στρατιωτικές παρελάσεις, που συνόδευαν τις παρελάσεις των συνταγμάτων.
Δεδομένης της πρόσφατης δημιουργίας του οργάνου δεν υπήρχε ακόμη ένα συγκεκριμένο κλασσικό ρεπερτόριο και οι ορχήστρες δεν αποφάσιζαν εύκολα να το συμπεριλάβουν στο σχήμα τους. Το σαξόφωνο για πολλά χρόνια ήταν θύμα της παρανόησης ότι είναι εύκολο να παιχτεί, γιατί δεν είναι, και είναι πολύ δύσκολο. Αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη που θα μπορούσε να διορθωθεί με την προσθήκη μιας λέξης: Το σαξόφωνο είναι εύκολο να παιχτεί «λάθος» (Larry Pink).
Υπάρχει μία σχετική σύγχυση αναφορικά με τον αριθμό των μελών που αποτελούσαν από την αρχή την οικογένεια του σαξοφώνου. Το 1842, δύο χρόνια νωρίτερα από τη πρώτη εμφάνιση του οργάνου σε συναυλία, ο Σαξ είχε ήδη κατασκευάσει τέσσερα διαφορετικά σαξόφωνα. Και δεν σταμάτησε εδώ.
Συνέχισε να εισάγει νεωτερισμούς μέχρι να δημιουργήσει μία μεγάλη οικογένεια που θα συμπεριελάμβανε έναν μεταβλητό αριθμό οργάνων, από εννέα ως δεκατέσσερα που χωρίζονταν σε δύο ομάδες αναλόγως του τόνου. Πέντε από αυτά τα σαξόφωνα,κουρδισμένα σε μι ύφεση και σε σι ύφεση προορίζονταν για τις στρατιωτικές μπάντες που δέχθηκαν τον νεωτερισμό με μεγάλο ενθουσιασμό.Τα υπόλοιπα που ήταν κουρδισμένα σε φα και ντο προορίζονταν για τις συμφωνικές ορχήστρες, στις οποίες ενσωματώθηκαν μόνο στο τέλος του 19ου αιώνα.
Δεδομένης της περιορισμένης επιτυχίας του σαξόφωνου στην ορχήστρα, ο Sax αφιερώθηκε στην τελειοποίηση της πρώτης ομάδας. Ο αριθμός των οργάνων που πραγματοποιήθηκαν, ωστόσο, δεν είναι γνωστός: για εκείνα που αποτελούσαν μέρος της οικογένειας, γνωρίζουμε πολύ λίγα ενώ μόνο επτά μοντέλα διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.
Το σοπρανίνο και το σοπράνο, που κουρδίζονται αντίστοιχα με μι ύφεση και σι ύφεση, διαθέτουν την ιδιομορφία που τα διαχωρίζει από τα υπόλοιπα: είναι ίσια, δηλαδή, ο λαιμός της καμπάνας δεν παρουσιάζει τη χαρακτηριστική κούρβα σε μορφή πίπας που το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα της οικογένειας.Το κοντράλτο, κουρδισμένο σε μι ύφεση είναι εκείνο που χρησιμοποιείται περισσότερο στη συμφωνική ορχήστρα, ενώ ο τενόρος (σι ύφεση) εμφανίζεται τακτικότερα στις ορχήστρες Τζαζ. Και το βαρύτονο σε μι ύφεση είναι παρόν στις ορχήστρες.
Το σαξόφωνο μπάσο και το κοντραμπάσο (αντίστοιχα σε σι ύφεση και μι ύφεση) χρησιμοποιούνται συνήθως μόνο στις στρατιωτικές μπάντες. Μεταξύ αυτών των επτά οργάνων, τα πιο γνωστά είναι το σαξόφωνο σοπράνο, το κοντράλτο, το τενόρο και το βαρύτονο. Το σαξόφωνο σοπράνο έχει μία όψη που μοιάζει με το κλαρινέτο αλλά η διαφορά του με αυτό είναι η κατασκευή του από μέταλλο που σταδιακά ανοίγει προς τα κάτω.
Η Ουγγρική/Ρουμάνικη Tarogato η οποία είναι αρκετά παρόμοια με το σοπράνο σαξόφωνο έχει επίσης αναφερθεί ως πιθανή πηγή έμπνευσης του Σαξοφώνου από κάποιους. Ωστόσο δεν μπορεί να είναι έτσι, γιατί η μοντέρνα Tarogato που έχει στόμιο από καλάμι δεν αναπτύχθηκε μέχρι το 1890, πολύ καιρό μετά την εφεύρεση του σαξόφωνου.
Η πιο αληθοφανής εξήγηση, είναι ότι πράγματι ο Σαξ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα εντελώς καινούργιο μουσικό όργανο που να ταιριάζει τόσο τονικά όσο και στην τεχνική με την ιδέα που είχε στο μυαλό του, και να έχει ένα νέο επίπεδο ευελιξίας. Αυτό θα εξηγούσε την εκλογή του να ορίσει το όργανο ως η «φωνή του Σαξ». Το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνικής μουσικής για σαξόφωνο προορίζεται για το κοντράλτο, που έχει, μεταξύ άλλων μία πολύ σημαντική θέση σε πολλές μουσικές ορχήστρες.
Η πολυμορφία του και η μεγάλη ικανότητα που έχει να προσαρμόζεται σε διαφορετικά στυλ, το καθιστούν πιθανότατα, καταλληλότερο για τους αρχάριους. Το σαξόφωνο τενόρο από την πλευρά του έχει έναν ήχο πιο γεμάτο και και σταθερό από τα προηγούμενα.
Πιο μικρό από το βαρύτονο, αλλά πιο βαρύ από το κοντράλτο, παράγει διαφορετικούς τόνους. Τελευταίο το σαξόφωνο βαρύτονο, που χρησιμοποιούσαν και οι μεγάλες μπάντες , που γεννήθηκαν την δεκαετία μεταξύ του 1930 και του 1940, είναι μεγαλύτερο των τεσσάρων οργάνων και διαθέτει ένα χαρακτηριστικό που το καθιστά ξεχωριστό: το στριφτό επιστόμιο. Ο Σαξ σχεδίασε επίσης ένα υπό-κοντραμπάσο αλλά ποτέ δεν το ολοκλήρωσε.
Το καλύτερο σαξόφωνο τενόρο O John Coltrane, έγινε γνωστός στα μέσα της δεκαετίας του ’50 με τις γνωστές ορχήστρες των Miles Davis και Thelonious Monk, όπου βρήκε αμέσως την δική του προσωπική θέση. Το αλκοόλ και η ηρωίνη διέκοψαν την φιλόδοξη καριέρα του. Το 1967 πέθανε στα 41 χρόνια εξαιτίας του καρκίνου στο συκώτι.
Αν η Τζαζ προώθησε το σαξόφωνο στο μουσικό στερέωμα, η σύγχρονη μουσική άνοιξε τις πόρτες της σε μουσικές τάσεις άγνωστες μέχρι τότε, στις οποίες το σαξόφωνο προσέφερε πάρα πολλά. Για μερικά χρόνια φαινόταν πως οι σύγχρονοι συνθέτες δεν έδιναν προσοχή στο σαξόφωνο.
Όμως από τη δεκαετία του 1980, η Γαλλία και η Ρουμανία φάνηκαν ως οι πιο γόνιμες χώρες για το σόλο ρεπερτόριο. Αρχικά το κοντράλτο μπορούσε να θεωρηθεί το “τυπικό” μέλος της οικογένειας των σαξοφώνων.
Τώρα όμως το σκεπτικό είναι διαφορετικό: κάθε μέλος αποτελεί αναπόσπαστο μέλος μιας οικογένειας οργάνων και ο διαχωρισμός τους δεν έχει έννοια. Οι σαξοφωνίστες θα πρέπει να γνωρίζουν την τεχνική όλων των μελών της οικογένειας. Η εγκυρότητα της εφεύρεσης του Adolphe Sax αποδείχθηκε περίτρανα, όμως, όπως συχνά συμβαίνει, ότι η αναγνώρισή του έφτασε αργά και ο δημιουργός του πέθανε φτωχός, αγνοώντας την πορεία των γεγονότων.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες του Σαξοφώνου
Σήμερα οι θεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής είναι αδιαμφισβήτητες. Ωστόσο, στα μέσα του 19ου αιώνα δεν ήταν εύκολο να μιλήσει κανείς για τη θεραπευτική αξία της μουσικής γενικά και ορισμένων οργάνων ειδικότερα. Ήταν ακριβώς την εποχή αυτή που ο Adolphe Sax, επιδέξιος και παθιασμένος, δεν δίστασε να υποστηρίξει δημόσια ότι το σαξόφωνο εξασφάλιζε οφέλη για την πρόληψη και την θεραπεία από ασθένειες των πνευμόνων. Αυτή η πεποίθηση ήταν κάτι υπερβολικό για την εποχή και ο Sax, όχι μόνο δεν έγινε πιστευτός, αλλά προκάλεσε και την εχθρότητα των
