ΛΑΟΥΤΟ
‘Όπως είναι γενικά γνωστό, το Λαούτο είναι το κατ’ εξοχήν συνοδευτικό όργανο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν πάντοτε, καθώς ξεκίνησε ως όργανο που έπαιζε μελωδία. Συμμετέχει σε πληθώρα μουσικών σχημάτων , τόσο στην ηπειρωτική όσο και στην νησιωτική Ελλάδα και είναι αυτό που αναλαμβάνει κυρίως την συνοδεία. Το κούρδισμα σε καθαρές 5ες, το διάστημα μεγάλης 2ης ανάμεσα στην 2η και 4η χορδή και ανάμεσα στην 1η και στην 3η, και τέλος η ύπαρξη μπερντέδων, μαρτυρούν ότι συνυπήρχε με όργανα της οικογένειας του ταμπουρά.
Ο Νίκος Σιδηρόπουλος, καθώς είναι απόφοιτος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Α.Τ.Ε. Ι Ηπείρου (νυν Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), και έχοντας τους δασκάλους Χρήστο Ζώτο και Δημήτρη Μυστακίδη, απέκτησε μία σφαιρική άποψη για το Λαούτο, τόσο στην τεχνική του υπόσταση όσο και στο ρεπερτόριο. Τα βασικά συστατικά α) ρυθμολογία, β) λαϊκοί δρόμοι και γ) έκφραση είναι απαραίτητα για έναν σημερινό μουσικό-ερευνητή της προφορικής λαϊκής μας μουσικής, και είναι αυτά τα οποία θα το διαμορφώσουν. Το στεριανό Λαούτο σήμερα, καθώς η χρήση του πλέον είναι διαδεδομένη σε όλο το φάσμα των παραδόσεων της Ελλάδας, έχει να διαχειριστεί περισσότερα πράγματα στην μουσική πραγματικότητα, απ’ ότι είχε παλαιότερα, και σίγουρο είναι ότι με τα κατάλληλα εργαλεία «ξεκλειδώνει» έναν μουσικό κόσμο βγαλμένο από το παρελθόν, για το παρόν.
